Cudowne uczucie dać się całować w szyję i słyszeć "kocham cię" - tworzyć miłość na papierze to najcudowniejsze uczucie. Cudowne. Cudowne. Cudowne ...

Romantyczność.
Nieszczęśliwa miłość. A może...szczęśliwa?

Spotkali się w restauracji. I nie zakochali od pierwszego wejrzenia, o nie. On ją fascynował, wydawał się być cudownym facetem.
Znakomity, pociągający i seksowny - nie tylko ciało ją pociągało, ale również brytyjski akcent.
Agent ? Snajper? Wolne żarty.
Prawda.
Kłamstwo.
Nieufność.
Zazdrość.
MIŁOŚĆ.

Zakochali się. I cóż to była za miłość... nieskończona, zapierająca dech w piersiach. Ale uwaga, tylko na papierze. Nie realna. Nie rzeczywista. Nie prawdziwa. Fantazyjna. Z wytworu wyobraźni. Ale jednak miłość.

Kiedy tylko go zobaczyłam całego i zdrowego, odetchnęłam z ulgą. Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek ucieszę się, że go zobaczę. Bez chwili zastanowienia rzuciłam mu się w ramiona i zatopiłam twarz w jego szyi. Przytulił mnie mocno, a mi z oczu poleciały łzy. Czułam się tak, jakbym na powrót odzyskała część siebie. Część tego, co zostało mi zabrane siłą.

Ale wtedy coś sobie uzmysłowiłam.

Ten cholernie seksowny i arogancki dupek nie zadzwonił do mnie! Nie powiedział, że wszystko gra choć wiedział, że się martwię. Nie zrobił nic, kompletnie.

Oderwałam się od niego. Patrzył na mnie z uśmiechem ulgi na twarzy. Ten uśmiech zszedł mu z twarzy, kiedy go uderzyłam. Mocno. Z całej siły.

• Ała, co robisz? To Boli.

Mike i reszta chłopaków zaśmiała się, obserwując całą tą scenę. Dopiero teraz ich wszystkich zauważyłam.

• I powinno! - uderzyłam go raz jeszcze – Dlaczego nie zadzwoniłeś? Ja się o ciebie martwiłam, ty dupku! - kolejne uderzenie. Cofnął się, zasłaniając się rękami.

Z tyłu usłyszałam chóralne „uuu”. Zmroziłam ich wszystkich wzrokiem; zamknęli się.

• Suzanne, uspokój się.
• Jakie uspokój? - tym razem walnęłam go w tył głowy; skrzywił się – Do reszty cię pogięło? Nie dawałeś żadnego znaku życia przez dwa dni. Myślałam, że nie żyjesz!
• Serio? No daj spokój, przecież nic mi nie jest – ten durny uśmiech znów pojawił się na jego twarzy.

Kolejne uderzenie, tym razem w bok. Uśmiech zniknął. I dobrze.

• Jesteś dupkiem! - ostatni raz go walnęłam i ruszyłam w stronę wyjścia.

Nie dane mi było jednak dojść do miejsca, które sobie obrałam. Silne, długie ramiona zatrzymały mnie, oplatając w talii. David przyłożył twarz do mojego policzka, całując mnie tam. Zamknęłam oczy.

• Przepraszam. Nie chciałem, abyś się martwiła.
• Ale robiłam to. Zawsze to robię, kiedy idziesz do pracy.
• Suzanne...
• Poczekaj. Zanim po raz kolejny powiesz mi, że wiesz co robisz i nic ci się nie stanie uzmysłów sobie, że nigdy nie jesteś tego pewny. Zawsze istnieje ryzyko, że ktoś cię skrzywdzi, a ja...ja bym tego nie zniosła. Naprawdę.
• Wiem i przepraszam – pocałował mnie w szyję – Dziękuje.
• Za co?
• Za to, że tu jesteś, choć nie musiałaś.
• Chyba nie sądziłeś, że bym cię zostawiła, co?

Odwróciłam się do niego twarzą. Miał zacięty wyraz twarzy. Cholera. Myślał tak.

• Kocham cię i nigdy nie zrobiłabym czegoś, co mogłoby cię zranić. Zawsze będę przy tobie.

Zatopił twarz w moich włosach.

• Jesteś niesamowita.
• Wiem – wyszczerzyłam się, wyswobadzając się z jego uścisku – Wracaj do chłopaków. Zadzwoń, kiedy się czegoś dowiesz, okej?
• Pójdę z tobą. Tylko wezmę...
• Nie – przerwałam mu – Oni potrzebują cię bardziej. Zadzwoń tylko od czasu do czasu, okej?

Skinął głową, a potem mnie pocałował. Mocno. Zachłannie. Jak nigdy dotąd.

• Zadzwonię.

Puściłam go i odwróciłam się, wychodząc ze szpitala. 

 Cudowne uczucie być w czyiś ramionach, być całowanym, kochanym, tulonym kiedy wydaje nam się, że tego nie chcemy.

Cudowne uczucie wiedzieć, że zawsze znajdzie się ktoś, kto powie nam "kocham cię" w zamian oczekując tylko tych samych dwóch, krótkich słów.

Cudowne uczucie móc tworzyć miłość, która w realnym świecie nigdy nie przetrwa próby czasu. Bo prawdziwa miłość nie istnieje, a tylko wyobrażenie o niej.